"Anybody who doesn't know what soap tastes like never washed a dog." - Franklin P. Jones

Vizsla Draadhaar en Ruwhaar Teckel Kennel Fényes Varázs

Vizsla Draadhaar... de jachthond met vele gezichten...

Glenda, Dylle, Gündi, Leentje, Maudszen, Soof, Tess, Unique en Ysa...

Menu

Wie is online

We have 82 guests and no members online

Vaarwel allerliefste Catou...

* 22-7-2004 - † 9-3-2018
Onbeschrijflijk verdrietig... mijn Catou heb ik moeten laten gaan. Mijn stammoedertje. Zoveel mooie dingen samen meegemaakt. Zoveel plezier gehad. Van fazanten tot frisbees. Beide vond ze fantastisch. Zingen trouwens ook. Doet zoveel zeer dat ze er nu niet meer is. Een respectabele leeftijd en dankbaar dat ik haar zo lang bij me mocht hebben en toch die 'maar'. Eigenlijk hadden we 19 jaar afgesproken... Ze was de slimste, de verstandigste en de liefste met de allerzoetste snoet. Zo'n ongecompliceerd karaktertje, zo liefdevol. Blij dat ik haar toen heb mogen 'kiezen'. Blij dat ik naar haar nakomelingen kan kijken en haar kan zien. Geeft een klein beetje troost. Ga haar zo missen mijn Tikapoetje.
DSC07711


Vaarwel lieve Ziyze...

*19-3-2007 †8-8-2017 

Vaarwel lieve Ziyze. Veel te vroeg moesten we afscheid van je nemen. Intens verdrietig. Soms is het leven heel oneerlijk. Drie prachtige nestjes heb je op de wereld gezet. Je was een supermama. Altijd streng, maar rechtvaardig en dat hebben niet alleen je eigen pupjes geweten. De laatste anderhalf jaar woonde je bij Duna en 'oma'. Wat genoten jullie daarvan. Duna een maatje om mee te rennen en stoeien en jij meer rust, wat je duidelijk goed deed. Ik zag je nog minimaal één keer in de week. Dat vond je heerlijk, maar geen twijfel als ik weer vertrok. Jij wilde bij 'oma' blijven. Daar waar je ook het mooiste uitzicht had op de sloot achter het huis, waar van alles voorbij zwom en waar je uuuren naar kon staren. Nog veel mooier dan de volière in je eerste huis was dat. We gaan je nooit vergeten Ziyze-Maudsen, mijn mousie-dousie. Run free lieve schat...


2017 ziyze vaarwel1

Dag Lieve Hugo

Ongeloof en verdriet. Voor dit vreselijke gemis zijn geen woorden te vinden....
hugo_in_memoriamLieve Hugo
 
Wat is dit onwerkelijk. Je bent er niet meer.
Pas een half jaar oud en nog niet eens volgroeid hebben we al afscheid van je moeten nemen.
We zijn verdrietig en van slag en nog vol ongeloof. Dit hoort niet te gebeuren.
 
Wat was je ineens ziek en we begrepen niet goed wat er met je aan de hand was.
Tijdens een zware operatie bleek dat de oorzaak van al deze ellende een saté-prikker was, die je had opgegeten en je organen van binnen had beschadigd.
Na een zwaar weekend waarin we met elkaar voor je leven hebben gevochten, bleek er te veel beschadigd te zijn en gaven je nieren en je hart het ook op en hebben we je in moeten laten slapen.
Wat een ellende, hadden we het maar geweten.. was het maar nooit gebeurd....
 
Je hoorde bij ons en was lid van het gezin. We missen je ontzettend en zullen je niet vergeten.
 
Leo, Ingrid, Mauro en Elvira

Dag lieve Kyra...

mt_ignore
Intens verdrietig... je bent er niet meer. Zo onwerkelijk, zo'n leegte. Het roedeltje niet meer compleet. Te vroeg heb ik je los moeten laten. Nooit heb ik voor een moeilijkere beslissing gestaan. Je koppie had nog overal zin in, maar je lijf had het opgegeven.

Intens dankbaar voor alle vrolijkheid die je me hebt gegeven. De wijze lessen. De liefde, de knuffels. Je was mijn eerste eigen hond. Door jou is een richting in het leven gevonden. Met jou is het immers allemaal begonnen, gewoon omdat je zo'n fantastische hond was. Zo braaf, zo slim en vooral zo lief.

Je was de belangrijkste opvoedhulp. Wat heb ik veel van je geleerd. Je was zo mooi streng, zo duidelijk tegen de anderen in de roedel, maar ook 'buitenstaanders' wist je precies grenzen aan te geven. De rust die je in de groep kon brengen zal ik vreselijk missen.

Bekend stond je om je mooie draf. Die niet typisch voor een Vizsla was, maar wel een koninklijke indruk maakte. Een mooi beeld van een prachtig meisje.
Vroeger - de eerste twee jaren - waren we ook samen een "begrip". Ons vervoersmiddel was een scooter. Je vond het geweldig op de voetenplank. Je kon je nek niet ver genoeg strekken om alles om je heen te kunnen zien en ruiken.

Vanzelfsprekend was Catou je beste maatje. Samen opgepropt in de bak of eerder zelfs samen in een mand. Het maakte jullie niet uit. Dat was gewoon gezellig.

Je lieve, mooie grijze snoet was zo sprekend voor je wijsheid. Maar je had ook een andere kant. Die van "ondersteboven-hondje" en "ga-je-je-verstoppen?", waarop je met je voorpoten over je kop wreef. Er is geen hond die een beter "luister-hondje" was. Zoals je je kop schuin kon houden als ik zei "hé, luister's".

We hebben zoveel samen mogen meemaken. Het is moeilijk te bevatten dat je er niet meer bent. Maar het geeft rust dat je geen pijn meer hebt. Je bleef zo dapper mee wandelen, terwijl het soms toch echt wel teveel was. Maar je moest mee. Thuis blijven was geen optie. Hoewel ik je liefst nog veel langer bij me zou hebben gehad, weet ik dat het goed is zo. Ik mis je vreselijk mop.

Trots dat ik je vrouwtje heb mogen zijn.

Dag lieve Kyra-loetje

(klik op een foto om meer foto's van Kyra te zien)

Dag lieve Jifex...

mt_ignoreSinds dat we vorig jaar in februari afscheid moesten nemen van je maatje Nkosi, zat je niet meer zo lekker in je velletje. Je hebt hem vaak en zo veel geroepen. Het gemis was enorm. Nu maar hopen dat je hem weer ergens tegenkomt.
Je raakte de laatste tijd steeds een beetje meer de weg kwijt, maar het is dan ook al een hele leeftijd die je bereikt hebt voor een Siamees... 16 jaar. Je werd echt een dement oud manneke.
Altijd ben je de grootste fan van de honden geweest. Vooral van Kyra. Zij vond het ook gezellig, al begreep ze je niet altijd... Kopjes geven is in de hondentaal nou eenmaal niet gebruikelijk. Toch was de liefde wederzijds en mocht je zelfs geregeld slapen op haar rug. Logeerhonden pikte je er zo uit. Die werden eerst met flink blazen en gebrom verwelkomt. Na een paar dagen vond je ook hun aandacht leuk. Tess heeft je tot het laatst toe vaak gezelschap gehouden. Lekker samen op de stoel. Ook kon ze je flink plagen, maar dit leek je alleen maar leuk te vinden. Alle aandacht was welkom.
Met het afscheid van jou is een tijdperk van 29 jaar katten voorbij. Waarschijnlijk komen er geen opvolgers, want jij en Nkosi zijn immers niet te vervangen.

Dag lieve Dikkie, rust zacht

(klik op een foto om de gallery van Jifex te zien, met de pijltjestoetsen is een hele serie te bekijken. Meer foto's van Jifex en zijn huisgenootjes zijn te vinden bij de In Memoriam van Nkosi.)

Vaarwel lieve Nkosi

mt_ignore
Wat ga ik je missen en wat heb ik je van je genoten. Ruim 13 jaar was je mijn vriendje. Mijn ‘Kokomojo’. Samen met Jifex verhuisden we 12 jaar geleden naar mijn eerste eigen huis. Jullie waren de reden dat ik dat durfde. Een paar jaar later moest je het huis ineens delen met een hond… en dat werden er steeds meer. Voor jou allemaal geen probleem. Je vond het allemaal prima, als je maar met regelmaat een plekje op schoot kon veroveren.
Visite was altijd een feest en zo hebben alle mensen – zeker weten – kennis met jou gemaakt. Het deerde je niks als het geen 'kattenmensen' waren. Je probeerde alsnog met al je charmes je te profileren. En dat kon je... Tegen je aanstaan en je aantikken met je pootje om toch echt wel die aandacht op te eisen, die je ook eigenlijk zo verdiende.
Opa was je beste vriend. Als hij er was, week je niet van zijn zijde. Je gespin zal ik nooit vergeten. Zelfs bij een bezoekje aan de dierenarts toonde je op deze manier je genegenheid. Zelfs die allerlaatste keer.
Praten kon je als de beste, zo klein als je altijd bent geweest, zo stoer was je stem. Ik hoor hem nog steeds.
De pups van de twee nestjes, die hebt meegemaakt, hebben je heel wat geplaagd. Nooit heb je lelijk gedaan. Je liet het allemaal over je heenkomen. Ik moest je vaak ‘redden’ als ze ouder werden, want wat moet een Oosters Korthaartje beginnen tegen zoveel pups. Een stoel voor jou midden in de tuin, een veilige haven voor als je weer achterna werd gezeten. Dat moest wel, want niemand die jou uit de tuin kon houden.
Het is maar moeilijk te geloven dat je er niet meer bent. Wat doet het zeer.

Vaarwel lieve Nkosi, rust zacht

(klik op een foto om de gallery van Nkosi te zien, met de pijltjestoetsen zijn 78 foto's van Nkosi en zijn huisgenootjes te zien)

Afscheid van Amber... een laatste groet

Een aantal maanden geleden kregen we een vreselijk bericht over Amber, puppie Roze van het eerste nestje van Catou. Er was lymfeklierkanker bij haar geconstateerd. Dennis en Annette hebben er alles aan gedaan om de ziekte door middel van chemotherapie te stoppen. De resultaten waren erg hoopvol, maar na het stoppen van de behandeling kwam de kanker al snel terug. De kwade cellen groeiden te hard. Onvoorstelbaar snel moest afscheid genomen worden van Amber. Veel te snel, zo onrechtvaardig en zo verdrietig. Nog steeds vol ongeloof, willen we een laatste groet brengen aan Amber. Haar baasjes schreven zelf het onderstaande stukje.

in_memoriam_amber.jpg


Amber Arankah, zo heette ze officieel, oftewel 'een hond van goud'. Dat was ze echt, niet alleen haar kleur. Dennis heeft Amber uitgezocht uit het nest omdat ze zo aanhankelijk was en sociaal uit de test kwam. Dat bleek helemaal te kloppen. Als een van ons buiten was volgde ze ons op de voet, heel vanzelfsprekend, heel gezellig. Amber was de vrolijkheid zelve: altijd enthousiast en nooit chagrijnig. Van onze kleine kindjes kon ze alles hebben, sterker nog: ze lag graag middenin het tumult. Samen met Donja vormde ze een prachtig span: menig gast op onze boerderij of zomaar iemand op straat zei iets over die mooie meiden. Ze had een vreselijke rotziekte die er van de een op andere dag zomaar was. De kuren heeft ze stoïcijns ondergaan, maar het mocht aan het einde van de rit niet baten. Ook al heeft ze maar twee jaar bij ons mogen zijn, Amber Arankah zit voor altijd in ons hart.

Jody zal gemist worden...

Quodian's Tüske - Jody
Jody was de eerste Vizsla Draadhaar van Jinke en het maatje van Jarda (mamma van Catou). Een mooi meisje, altijd even blij om je te zien. Zo enthousiast op een balletje en zó braaf. Ze maakte ruim 13 jaar deel uit van het gezin van Jinke en kennel Quodijin's. Ze heeft een aantal prachtige nakomelingen gekregen. Ook had zij graag de moederrol van het eerste nestje dat Jarda kreeg op zich genomen. Ze nestelde zich direct na de bevalling in de werpkist en gaf zelfs melk. Toch was het samen moederen ruimtelijk gezien wat problematisch en dus moesten we Jody ervan overtuigen dat dit niet de bedoeling was.
Jody was een zeer goede vertegenwoordiger van het ras. Een lieve knuffel en toch met zoveel passie. We koesteren de mooie herinneringen aan haar.

Afscheid van Gentle

gentleHet was een droevige dag... Op 23 januari 2007 is Gentle van ons heen gegaan.

Veel te vroeg hebben we afscheid moeten nemen van Gentle, de reu die acht jaar lang deel uitmaakte van Jinke's roedel. Gentle was de opa van Kyra, een geweldig vriendelijk visitekaartje voor het Vizsla Draadhaar ras. Altijd vrolijk en opgewekt en nooit te moe een bal te apporteren. In het water had hij de grootste lol. Met wat moeite hebben Gentle en ik samen in 2004 het Basis Diploma bij de Vizsla Vereniging behaald. De moeite lag in het feit dat we hem lange tijd niet duidelijk konden maken wat 'vooruit' betekende. Typisch Gentle om op dit onderdeel uiteindelijk een 10 te behalen. Hij heeft wel duidelijk gemaakt dat dit toch niet was, waar hij veel plezier aan beleefde. En dat hoefde ook niet.

Gentle zal gemist worden. Zijn energie en vrolijkheid, zijn knuffels en lieve sprekende blikken. We hebben genoten van alle gedachten, die we woordelijk voor hem invulden bij de malle acties en gezichtsuitdrukkingen van deze grote vriend. Veel te vroeg moesten we afscheid van hem nemen, maar de mooie herinneringen pakt niemand van ons af. We zullen hem nooit vergeten. 

Klik hier voor de In Memoriam van Gentle